Chapter 17th

* Zayn
Widok Perrie zwalił mnie z nóg. Po prostu podeszła do mnie i rzuciła mi się w ramiona nie zważając na towarzystwo bliskich mi osób, które właśnie wpatrywały się w jej poczynania.
Stałem jak wryty, nie mogąc się nawet ruszyć z miejsca. Chciałem ją odepchnąć od siebie i spytać co najlepszego wyprawia, lecz najzwyczajniej w świecie zamarłem.
W pewnym momencie usłyszałem głośne chrząknięcie, które najprawdopodobniej wydobyło się z ust Blondyna, co na szczęście mnie ocuciło. Chwyciłem dziewczynę za odkryte ramiona i delikatnie odsunąłem ją na bezpieczną odległość. A przynajmniej tak mi się wydawało.
- Co ty u licha wyprawiasz ?! – skarciłem ją, a ta bezczelnie zaśmiała mi się w twarz.
- Witaj Zayn, Ciebie również jest miło widzieć. – Rzuciła, po czym przybliżyła swoją kruchą, delikatną dłoń do mojej twarzy i zaczęła gładzić policzek kciukiem. – Tęskniłam. – Totalnie zmieszany skierowałem swój wzrok w stronę Laury, a ta jedynie tępo wpatrywała się w swoje czerwone trampki. Doskonale wiedziałem, że ją to ruszyło.
Kurwa. Jestem dupkiem. Pod żadnym względem na nią nie zasługuję. Zaczyna mnie to wszystko przerastać. Przestałem panować nad swoimi czynami, nad samym sobą. Pulsował we mnie każdy nawet ten najmniejszy mięsień. Kłamstwa przejęły nade mną kontrolę. Sądziłem, że temu sprostam, lecz sytuacja wysunęła mi się z rąk.
Postanowiłem zmienić taktykę. Skoro już i tak zacząłem okazywać jej swoje zimne jak lód serce, a raczej jego brak, to wolałem aby mnie doszczętnie znienawidziła i zapomniała o tym, że kiedykolwiek coś nas łączyło.
Ponownie odwróciłem głowę i zatopiłem się w głębi oczu Edwards.
- Ja za Tobą również tęskniłem. – Odparłem na tyle głośno, aby usłyszała mnie reszta towarzystwa.
Laura jedynie przeczesała palcami swoją długą grzywkę i szepnęła coś do stojącej obok niej Eleanor. Brunetka położyła jej rękę na ramieniu i najwyraźniej starała się zatrzymać, lecz ona jedynie pokręciła przecząco głową, chwyciła za swoją torebkę i ruszyła w stronę domu.



* Laura.

Bezszelestnie weszłam do środka domku, a raczej pensjonatu, który należał do Danielle. Główne wejście bezpośrednio prowadziło do kuchni, więc od razu zastałam tam szperającego w lodówce Lou. Starałam się go wyminąć z nadzieją, że mnie nie zauważy, lecz powstał niezły przeciąg, dzięki czemu drzwi zatrzasnęły się z niesamowitym hukiem, który rozszedł się po całym pomieszczeniu.
- Jasny gwint! Przestraszyłaś mnie… - Jęknął, a ja nie zwracając na niego najmniejszej uwagi poczęłam szukać w swojej dosyć pojemnej torebce paczki papierosów. – Kurde, zawsze chciałem być niewidzialny. To było jedne z moich największych marzeń. Następnym w kolejce jest fruwanie. Czy wiesz ile zaoszczędziłbym na komunikacji miejskiej ?
- Dobra, dobra. Tylko błagam Cię, nie mów już tyle.
- Coś się stało, prawda ?
- Zapytaj o to Zayna. – Warknęłam, po czym wyjęłam z niewielkiego pudełka, pojedynczego szluga. – Jest tu jakiś balkon ? – Ponownie zwróciłam się do Pasiastego.
- Drugie piętro, czwarte drzwi na lewo. To pokój Twój, Nicole i Eleanor. – Tymi słowami nieco zbił mnie z tropu.
- Nie chcesz mieszkać razem z El ? – Zapytałam, cały czas trzymając papierosa w ustach.
- Długa historia, kiedyś Ci o niej opowiem. – W odpowiedzi jedynie przytaknęłam głową i nie odzywając się już ani słowem, po prostu ruszyłam po schodach, kierując się do pokoju, w którym przyjdzie mi spać kolejno dwie noce.
W pewnej chwili usłyszałam, że ktoś wszedł do domu i również udaje się na któreś z wyższych pięter. Puściłam to mimo uszu i po prostu sunęłam do pomieszczenia, a za mną wbiła się moja przyjaciółka.
- Pomożesz mi w przygotowaniu ogniska ? – Zapytała na wstępie, a ja rzuciłam torebkę na łóżko przy jednej ze ścian, tym samym rezerwując je dla siebie.
- A która jest godzina ? – Zerknęłam na Brunetkę i rozsunęłam ogromne, szklane wejście na taras, po czym stopami dotknęłam jego nagrzanej od słońca posadzki.
- Szósta. – Odparła. – Ale o ósmej chcemy zacząć.
- Spalę i Ci pomogę. – W momencie gdy nie uzyskałam jakiejkolwiek odpowiedzi wpadło mi do głowy pewne pytanie. Odwróciłam się w stronę mojej rozmówczyni i podejrzliwie na nią spojrzałam. – Jesteśmy przyjaciółkami, prawda ?
- Od zawsze. – Odpowiedziała nie zastanawiając się ani sekundy. Czyli nie miała żadnych obaw jeżeli chodzi o to. Lecz moja pewność na tym się właśnie skończyła.
- Więc powiedz mi co przede mną ukrywacie ?
- Ale kto ?
- Ty i Zayn. Chyba nie jestem głupia, a tym bardziej nie ślepa. Przez bite dwa i pół miesiąca uważnie wam się przyglądałam i z każdym dniem wasze zachowanie stawało się coraz to dziwniejsze. Więc albo powiesz mi co takiego macie przede mną do ukrycia, albo dowiem się tego prędzej niż Ci się wydaje. Ale wtedy, nasze rozmowy będą wyglądały inaczej. – Zdawałam sobie sprawę z tego, że dosyć surowo ją potraktowałam, lecz przestałam tego żałować po tym, co usłyszałam. Ale oczywiście zanim to nastało, dopadła nas grobowa cisza.
- Nie, nic przed Tobą nie ukrywam. Przynajmniej ja. Może zapytaj, a raczej wymuś to z Zayna, tak jak próbowałaś przed chwilą zrobić to ze mną.
- Wyjdź. – Wycedziłam przez zęby.
- Widzisz, to zarówno Twój pokój jak i mój. – Zamknęłam oczy i zaciągnęłam się świeżym powietrzem, aby doszczętnie się nie pokłócić.
- W takim razie ja poszukam sobie innego. – Rzuciłam, po czym zostawiłam palącego się kiepa na parapecie, zabrałam z łóżka torebkę i wyszłam z pomieszczenia uprzednio trzaskając drzwiami.

* Nikki

Koniec. Mam tego po same dziurki w nosie. Mam serdecznie dosyć okłamywania Laury i udawania, że wszystko jest w porządku, kiedy do cholery tak nie jest. Dzisiejszego wieczoru po prostu to zakończę. Raz na zawsze. I nie liczę się z konsekwencjami.
Od razu po jakże uroczej rozmowie z moją przyjaciółką ruszyłam w poszukiwania tego złamasa.
Na moje szczęście lub nie, po drodze natknęłam się na Nialla.
- A właśnie Ciebie szukałem. Musimy porozmawiać.
- Niall proszę Cię, nie teraz. Muszę coś załatwić.
- Cały czas mnie zbywasz. Zaczyna mnie to męczyć.
- Obiecuję Ci, że porozmawiamy, ale najpierw powiedz mi gdzie jest Zayn. – Naprawdę od dłuższego czasu chciałam z nim na poważnie pogadać, ale przez ten wypadek Laury i zamieszanie z nim związane po prostu nie miałam kiedy tego zrobić.
- Pierwsze piętro, drugie drzwi na prawo. Rozpakowuje swoje rzeczy. – Odparł beznamiętnie.
- Dziękuję. – Rzuciłam, po czym musnęłam jego policzek i zbiegłam na dół.
Do pokoju wpadłam niczym huragan.
- Albo się opamiętasz i jej wszystko powiesz sam, albo zrobię to ja z drobnym bonusem. – Krzyknęłam na wstępie.
- Hola hola, troszkę taktu Księżniczko.
- Taktu ?! Będziesz mnie jeszcze pouczał ?! Właśnie się z nią pokłóciłam. O ukrywanie przed nią pieprzonych tajemnic!
- I myślisz co ja na to poradzę ?
- Masz czas do północy. – Nakazałam i wyszłam z pomieszczenia równie efektownie, co do niego weszłam.


* Laura

Atmosfera przy ognisku była mocno napięta. Louis i Eleanor zachowywali się inaczej niż zwykle, Harry o dziwo z Zaynem unikali mojego spojrzenia, natomiast Nikola rozpaczliwie go poszukiwała, kiedy to ja nie miałam najmniejszej ochoty na nią patrzeć. Jedynie Liam z Danielle starali się deczko rozluźnić towarzystwo śmiejąc się i opowiadając ckliwe żarciki. No i oczywiście nie zabrakło z nami samego Eda Sheerana – przyjaciela chłopców. Siedział w naszym gronie i przygrywał na swojej gitarze, a muzyka jaką z siebie wydobywała pozwalała nam wszystkim nie pozabijać siebie nawzajem.

Jeżeli chodzi o tą śmieszną, w negatywnym tego słowa znaczeniu Blondynką to nawet nie raczyła się pojawić. Zaszyła się w domku, obok nas, zaprosiła swoje koleżaneczki i urządziły sobie prywatną imprezę.
Ku mojemu zdziwieniu w pewnym momencie poczułam czyjś dotyk na swoim ramieniu.
- Możemy porozmawiać ? – Odwróciłam się za siebie i ujrzałam tam nikogo innego jak Malika we własnej osobie. Przytaknęłam jedynie głową i ruszyłam za nim.

I TERAZ WŁĄCZACIE TĘ PIOSENKĘ -> http://www.youtube.com/watch?v=hmp5_cayCIs

Zaciągnął mnie na ścieżkę prowadzącą do lasu i przystanął plecami do mnie. Głowę miał zwieszoną i najwyraźniej czymś się zadręczał. Chyba nadeszła chwila, kiedy wszystkiego się dowiem. Czas najwyższy.
- Zapewne domyślasz się dlaczego chcę z Tobą porozmawiać. – Wydusił i palcami przeczesał burzę ciemnych włosów. – Trwało to zdecydowanie za długo.
- Spójrz na mnie.
- Nie potrafię.
- Spójrz na mnie, bo zaczynam wątpić w Twoje słowa. – Nagle Mulat zerwał się z miejsca, podszedł do mnie i złapał za moje nadgarstki patrząc mi przy tym prosto w oczy.
- Nawet nie wiem jak mam Ci to przekazać. Wszystko zniszczyłem, rozumiesz? Wszystko. – Widziałam jak w jego ślepiach zbierają się hektolitry łez. – Doskonale wiem, że po tym, co usłyszysz już więcej na mnie nie spojrzysz, ale nie chcę abyś dłużej żyła w kłamstwie, które stworzyłem właśnie ja sam. Niall właśnie w tym momencie o wszystkim mówi Harry’emu, który również nie zdawał sobie z tego sprawy.
- Zayn przejdź do rzeczy, bo zaczynasz mnie przerażać.
- Wybacz mi proszę. Nie liczę, że zrobisz to teraz. Za rok, może dwa, nie wiem. Teraz wszystko zależy od Ciebie.
- Zayn! – Krzyknęłam, a on znowu spuścił głowę.
- To nie ja Cię uratowałem. Ja jedynie dowiedziałem się o wszystkim po fakcie. Przybiegłem do szpitala 12 godzin po całym wydarzeniu.
- Nie wierzę Ci… Powiedz mi, że to tylko żart, a ja dałam się nabrać.
- Przykro mi, ale pierwszy raz od dwóch i pół miesiąca mówię prawdę.
- W takim razie kto to zrobił ?
- Harry. – Gdy z jego ust wydobyło się to dźwięczne pięć liter w końcu wszystko zaczęło mi się zgadzać. Widok zmartwionego Stylesa od razu gdy tylko otworzyłam oczy. Policjanci zabierający go na przesłuchanie, wściekłość Nikki w szpitalu.
Ze łzami w oczach poczęłam odsuwać się od chłopaka jakbym bała się, że zaraz mnie skrzywdzi nie tylko psychicznie.
- Jak mogłeś mi to zrobić.
- Laura proszę Cię, zrozum mnie. Chciałem Cię chronić. Robiłem wszystko dla Twojego dobra.
- Zamknij kurwa twarz ! – Krzyknęłam, rzucając się przy tym na niego z pięściami. 

- Wybacz mi, proszę…
- Nigdy ! – Momentalnie rzuciłam się do biegu jakby od tego zależało całe moje życie. W głowie kłębiły mi się jego słowa, jak kiczowata piosenka, którą mimo, że usłyszało się tylko raz, nuciło całymi dniami.
Miałam jeden jedyny cel. W oddali ujrzałam zasmuconego Nialla, po czym zatrzymałam go głośnym krzykiem, nawołującym jego imię. Był moją ostatnią deską ratunku.
- Cały czas zmierzaj ścieżką, którą wracam. Stoi na brzegu jeziora. Biegnij póki nie jest za późno. – W odpowiedzi jedynie skinęłam głową i pobiegłam w przeciwnym kierunku jego chodu.
Miałam wrażenie, że droga jest nieskończenie długa. Chciałam w końcu dobiec na miejsce i w końcu płakać w ramię odpowiedniego dla mnie faceta.
Gdy tylko ujrzałam jezioro, a przy brzegu krzątającego się Harry’ego wiedziałam, że jestem u celu.
- Harry ! – Krzyknęłam, a chłopak drastycznie się odwrócił, po czym zaczął biec w moim kierunku. Moment, w którym wpadliśmy sobie w ramiona był niczym z filmu.
Nareszcie czułam się bezpieczna. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów.
W jednej chwili jego usta zaczęły zachłannie całować moje, a już w drugiej nie mieliśmy na sobie koszulek. Lokaty delikatnie ułożył mnie na świeżo skoszonej trawie i począł zachłannie błądzić dłońmi po całym moim ciele. Buchało od niego niesamowicie przyjemne ciepło, a moje policzki momentalnie oblały rumieńce. Opuszkami palców przejechałam po jego szyi, po czym poczułam na jego nagich ramionach gęsią skórkę. Po chwili oderwaliśmy się od siebie i spojrzeliśmy głęboko w oczy. 
- Przepraszam. – Szepnął, a po moim policzku pojawiła się pojedyncza łza. Zamknęłam jego wargi wskazującym palcem, po czym pozwoliłam sobie wpleść palce w burzę jego czekoladowych loków i skraść kolejny pocałunek. Nasze języki toczyły zawziętą walkę o dominację, a ciała pragnęły coraz to częstszego kontaktu ze sobą.
- Nie musimy tego robić. Wiem, że to dla Ciebie trudne. – Wyszeptał mi w usta. 

- Z Tobą u mego boku już nic nie jest trudne do zrealizowania. – Tymi słowami dałam mu ostateczny znak, a raczej pozwolenie do dalszego działania. Poczułam jego dłoń na swoich piersiach, brzuchu, a zaraz po tym w miejscu, gdzie robiło się coraz bardziej mokro. Nasze oddechy stawały się płytkie i niespokojne. Czułam jak wszystko we mnie wrze. Każdy jego dotyk sprawiał, że pragnęłam ich jeszcze więcej. Po chwili nasze dolne odzienie wylądowało na ziemi, dzięki czemu zostaliśmy już całkiem nadzy. Harry zilustrował mnie całą wzrokiem, po czym zagryzł dolną wargę. Moje dłonie wędrowały po jego nagich plecach, co jakiś czas zostawiając na nich ślady moich długich paznokci.

- Kocham Cię. – Usłyszałam, po czym bez uprzedzenia we mnie wszedł. Z moich ust wydarł się jeden wielki okrzyk ekstazy, po czym zdałam sobie sprawę z tego, że jestem w odpowiednim miejscu, z odpowiednią osobą.

*~*

No i pojawił się rozdział 17.

Wybaczcie mi za taką przerwę, ale cały czas byłam w trasie i nawet nie miałam kiedy pisać.

No więc zbliżamy się do KOŃCA CZĘŚCI PIERWSZEJ OPOWIADANIA.

Ale spokojnie, pojawi się druga. 

Ale najpierw zobaczycie zwiastun, a dopiero potem pierwszy rozdział, drugiej części.

Ale przed tym pojawią się jeszcze może ze dwa, może trzy do tej :)

Standardowo czekam na min. 20 komentarzy ;)

Xx. Tomlinsonowa.

Chapter 16th

Chcąc lub nie, nadszedł czas pakowania niezbędnych rzeczy na camping, który zorganizowali Zayn z Nikolą. Szczerze powiedziawszy na myśl o tym, że muszę spędzić trzy noce w towarzystwie Eleanor i Harry’ego to aż mną trzęsło z poirytowania. Ale skoro już obiecałam to nie miałam innego wyjścia jak tylko nie zwracać na nich uwagi. Zwłaszcza, że to już ostatnie podrygi lata i niestety wraz z przybyciem września będę musiała skupić się na tym, aby wrócić do pracy. Ale póki co, staram się o tym nie myśleć.
Z Malikiem od ponad tygodnia się nie widziałam. Wraz z zespołem mieli zbyt dużo na głowie w związku z nową płytą, więc jedyne co nam zostało to telefony, które również nie urywały się od połączeń. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, ile wysiłku i przede wszystkim zdrowia kosztuje ich sława.
Tak czy owak, czułam, że ten wyjazd będzie pełen wrażeń. I nie koniecznie tych samych pozytywnych.

*

- Jesteś pewna, że wzięłaś wszystko ? – Upewniał się Zayn, wrzucając przy tym moją torbę do bagażnika swojego samochodu.
- Myślę, że tak. A nawet jeśli, to przecież nic mi się nie stanie. – wzruszyłam ramionami i nie czekając na jego ruch , otworzyłam drzwiczki od strony pasażera i wygodnie usadowiłam się na miejscu, zaś donośnie nimi trzaskając.
- W dalszym ciągu nie jesteś przekonana do tego wyjazdu, prawda ? – Zapytał, kiedy odpalał silnik,
- Dziwisz mi się ? – Chłopak jedynie westchnął przeciągle, puścił pedał sprzęgła i równocześnie przycisnął gazu, dzięki czemu auto ruszyło z piskiem opon.
Jego pojazd był typowo rodzinny. Ośmioosobowy, przestrzenny a zarazem przytulny. W sumie niczego mu nie brakowało.
Rozejrzałam się po jego wnętrzu i poczęłam zastanawiać się kto je wypełni.
- Musimy zajechać pod nasz dom, wszyscy tam już na nas czekają.
- Wszyscy, to znaczy ?
- No jedynie z Danielle zobaczymy się na miejscu, z racji tej, iż jest to jej dom letniskowy. Uparła się aby być tam kilka godzin przed nami i wszystko przygotować. – Przytaknęłam głową i oparłam czoło o chłodną szybę, która kojąco podziałała na migrenę, która dopadła mnie z samego rana.
Nie wiedząc dlaczego, Zayn zachowywał się co najmniej… dziwnie. Tak, to najlepsze określenie.
Był opryskliwy, nie rozmawiał ze mną tyle, co przedtem. Innymi słowy zmienił się o 180 stopni.
Miałam głupie wrażenie, że coś przede mną ukrywa. Coś, co może drastycznie wpłynąć na nasze relacje. Coś, co zmusza go takowego postępowania wobec mojej osoby. Zastanawiało mnie jedynie co to takiego i dlaczego nie może mi o tym powiedzieć. Znałam go na tyle dobrze, aby nie zauważyć, że coś wisi na włosku.
Tak czy owak, dowiem się z czasem. I czułam, że stanie się to niebawem.

*

Gdy stanęliśmy na podjeździe, tuż przed willą chłopaków, przed samym jej wejściem krzątali się już Louis z Harry’m, wynosząc na ganek masę toreb i walizek. Na sam widok Lokatego, moje serce nabrało szybszego tempa, a oddech stał się niespokojny. Zwłaszcza, że paradował bez koszulki, dzięki czemu dopiero teraz ujawnił przede mną masę swoich tatuaży. Rozmarzona oblizałam wargi i poczułam jak zasycha mi w gardle.
Nie zdążyłam się ocknąć, kiedy jego głowa zwróciła się w stronę auta, a wzrok skierował prosto na mnie. Był zły. Ewidentnie górowała nad nim niesamowita złość, ale także żal i rozgoryczenie. Momentalnie ze swoich warg uformował cienki pasek, po czym z całej siły zacisnął pięści.
- Wychodzisz czy przysypiasz ? – Z rozmyśleń wyrwał mnie beznamiętny głos Mulata, który stał przy otwartych drzwiach od strony pasażera, czekając na mój ruch. W tej samej chwili Harry odkleił ode mnie ślepia i wziął od Tomlinsona ostatnią z toreb, usadawiając ją na szarych kostkach chodnika.
Bez słowa wyszłam z pojazdu i ruszyłam za poirytowanym Malikiem. Od progu przywitał mnie uśmiechnięty od ucha do ucha Lou, ciepło przy tym ściskając.
- Cześć Laura, jak się czujesz ?
- Lepiej, dziękuję. – Blado się do niego uśmiechnęłam, po czym zwróciłam się do wymijającego mnie Stylesa. – Cześć Harry. – Machnęłam do niego dłonią, lecz ten jedynie burknął coś pod nosem, po czym zaczął wrzucać bagaże na tyły auta. Zdezorientowana spojrzałam na ubranego w pasiastą koszulkę chłopaka, lecz ten wzruszył ramionami i schylił się nade mną.
- Ostatnio jest nieco przewrażliwiony zbliżającą się sprawą sądową, więc nie przejmuj się. – Szepnął, a ja z wrażenia aż wybałuszyłam oczy.
- Jakiej znowu sprawy sądowej ? – Zapytałam, lecz z domu wybiegła reszta przyjaciół, co nie umożliwiło nam dokończenia rozmowy.
- Jedziemy na camping! Jedziemy na camping! – Podśpiewywała rozentuzjazmowana Nikki, co przyprawiło mnie o niekontrolowany wybuch śmiechu.
- No więc pakujemy się do samochodu ! – Zarządził Liam, po czym rzucił mi ciepły uśmiech. – I zapewniam, dla wszystkich wystarczy miejsca.
- Dziewczyny, pakujemy się na tyły ! – Usłyszałam wysoki głos Eleanor i ze zdziwienia aż zamarłam. Ta jedynie zbliżyła się do mnie i Nicole, po czym uśmiechnęła się do mnie, na co ja odpowiedziałam jej tym samym.
Chyba dzisiaj już nic mnie nie zdziwi…
Nie czekając ani chwili dłużej zaczęliśmy wpakowywać się do samochodu Zayna, który tak jak myślałam poprowadził on sam. W ostatnim rzędzie siedziały same Panie, w drugim Louis i Niall, zaś w trzecim, tuż obok kierowcy Liam i Harry. Podróż zapowiadała się długa, więc aby trochę rozluźnić atmosferę, postanowiłam wyciągnąć z torby swój aparat i porobić kilka zdjęć. Na pierwszy ogień poszedł Tomlinson, który nie potrafił obejść się bez głupkowatych min, co jedynie rozbawiło całą resztę.

Z każdą minutą rosły tematy do rozmów, a przestrzeń między nami wszystkimi wypełnił śmiech. Nawet sam Styles rzucał sprośnymi żartami, lecz przez całą drogę nie zwrócił się do mnie ani razu. Postanowiłam to całkowicie olać i cieszyć się cudownymi chwilami ze znajomymi.

 *

Na miejscu byliśmy po około trzech godzinach drogi, a ja czułam się jakby minęło jedynie 20 minut. Wychodząc z samochodu ochoczo się przeciągnęłam i w tym samym momencie podbiegła do mnie uśmiechnięta od ucha do ucha Dani, zadając dosłownie multum pytań.
- Cześć Kochana, jak się miewasz ? Jak podróż ? Podoba Ci się miejsce ?
- Jeszcze nie zdążyłam się rozejrzeć, ale okolica w drodze tutaj naprawdę mnie ujęła.
- Ale bym się piwa napił… - Wtrącił się Louis.
- Wszystko masz w lodówce, w domku. – Poinstruowała go dziewczyna Liama, a ten ucałował Eleanor w głowę, gdy ta złowrogo na niego spoglądała, chwycił za kilka walizek i ruszył do pomieszczenia.

Nagle obok naszego auta zaparkowały dwa kolejne. Zerknęłam na chłopaków, lecz Ci najwyraźniej wiedzieli tyle, co i ja.
- Zapraszaliście kogoś jeszcze oprócz Eda ? – Rzucił zdezorientowany Payne, lecz nie uzyskał jakiejkolwiek odpowiedzi. Oczywiście do momentu, gdy z niebieskiej Mazdy wysiadła jakaś blond podnieta.
- Perrie ?! – Zayn aż zakrztusił się konsumowanym przez siebie ciastkiem. 

Dziewczyna z gracją zatrzasnęła za sobą drzwiczki i jak gdyby nigdy nic ruszyła w stronę naszego towarzystwa i nawet nie zwracając na nie uwagi, po prostu podeszła do Mulata i rzuciła mu się na szyję.
- Ah, nie wspomniałem wam, że zaprosiłem Pezz na biwak ? – Za plecami usłyszałam bezczelny głos Stylesa.

*~*

No i jest rozdział szesnasty ! ;)

Spodziewaliście się tego, że Eleanor stanie się taka miła ?

I że Harry zrobi się tak bezczelny ? :)

Standardowo czekam na min. 20 komentarzy :)

Xx. Tomlinsonowa.